UYKU FESTİVALİ

 

             -Ülke? Düzeltemezler zaten hiçbir şeyi.

             -Hiç mi umut yok Raif abi?

             -Yok abicim yok… Mutlu olursam vallahi bedavadan ekmek dağıtırım herkese.

        O sabah fırıncı Raif ve Ziya’nın arasında böyle bir konuşma geçti. Ekmek almış evine doğru yürüyordu. Bulutlu sabah gün ışığını kapatıyor, hava soğuyor ve sonbahar başlıyordu. Gri ceketinin kapüşonunu kapatmış iki katlı evine yürüyen Ziya, babaannesi ve dedesi ile yaşıyordu. Anne ve babası yaşıyordu ancak onlar başka ülkede hayatlarını sürdürüyorlardı. Ziya’yı tanımıyorlardı bile onlar. O da onları tanımadığı için pek dert etmiyordu. Ev iki katlı olmasına rağmen çok küçüktü. Ama birçok odası vardı. Girişle birleşik bir salon, salonun sağ tarafında oturma odası, merdivenlerin sağ tarafında oturma odasıyla yan yana bir mutfak, sol tarafında banyo ve yukarı katta yatak odaları vardı.

       “Ben geldim.” Dedi .İkisi de hoş geldin diye cevap verdi. Beyaz ekmeği masanın üzerine bıraktı. Dedesine baktı, genelde sabahları pijamayla otururdu, bu sefer pantalonunu gömleğini giymiş, kravatını takmıştı: “Hayırdır dede?” diye sordu. “Bankada işlerim var, sen de gel istersen.” dedi. Uzun zamandır şehir merkezine gitmiyordu, bu teklifi reddedemezdi. Saat dokuz buçuk olmuştu. Mutfağa gitti. Babaannesi yumurta kırıyordu. Sofrada üç tabak, üç çatal vardı.“Ziya oğlum çay koy, sonra da dedeni çağır.” dedi babaannesi. Kahvaltıya oturdular, hiç kimse konuşmadı.

         Birkaç dakika sonra Ziya kalktı ve tüplü televizyonlarının önündeki turuncu kanepeye uzandı. Beş dakika sonra dedesi kalktı ve: “Sen kapıya çık ben geliyorum.” dedi. Bir an üşendi kalkmaya, gitmesem mi diye düşündü içinden. Kapıyı kapattı ardından, gözlerini kırk beş plakalı gri Ford’a baktı. Dedesinin kapıyı açmassıyla irkildi. Arka koltuğa oturmayı tercih ederdi Ziya. Kemerini takmadı ve yol boyunca da sokağın duvarlarına yapılmış grafitilere baktı sadece.

         İş Bankası önlerindeydi hemen: “Sen takıl Ziya, yarım saat sonra burada ol.”dedi. Muhtemelen her zaman yaptığını yapacaktı. Kumrucuların önünden geçip kokusunu içine çekecek, sonra film afişlerine bakacak ve sokak sanatçılarının önünde durup onlara para atmadan dinleyecekti müziklerini. On beş dakika geçmiş ve artık ara sokaklardaki afişlere bakmaya başlamıştı. İlginç bir şey dikkatini çekmişti. Küçük dikdörtgen bir afişte “ 9. UYKU FESTİVALİ” yazıyordu. Üstünde bir hastane yatağı resmi vardı.Tuhaftır ki üstünde herhangi bir oyuncu ismi yazmıyordu. Bir tek 16 Ekim 2009 yazıyordu ki bu da yarının tarihiydi.

                                                                                      *

          Dijital saatine baktı, yeşil neon bir ışıkla saat on ikiyi gösteriyordu. Bu planladıkları en büyük Uyku Festivali olacaktı. On dokuz yıldır bütün evlerin anahtarlarının kopyasını çıkarmaya çalışmışlardı. Siyah cip gri Ford’un önünde durdu ve aynı bu eve de yaptıkları gibi şehirdeki tüm evlerin kapısını dışardan kitlemişlerdi. Ayrıca çözülemez şifreli bir kilit takmışlardı.

                                                                                      *

           Ziya saat dokuzda uyandı. Dışarı çıkıp fırına gidecekti. Kapıyı açmaya çalıştı, açılmadı. Bir daha denedi olmadı. O kadar çok zorladı ki dedesi uyandı ve aşağıya indi.

               -Ne oluyor Ziya?

              -Kapı açılmıyor da…

              -Doğru düzgün yemek yeseydin açardın kapıyı, çekil bakayım.

Ama olmadı, dedesi de açamadı. Ziya tuşlu telefonundan itfaiyeyi aradı ama açan yoktu. Bu kesinlikle anormaldi. Kapıya bir iki vurdu ama kapının önünde kapıyı kırmalarını engelleyecek bir kilit vardı. Artık babaannesi de uyanmıştı ve telaşlanmışlardı. Nafileydi kapıyı zorlamak. Babaannesi radyoyu açtı ve kahvaltı hazırlıklarına başladı. Dedesi hapı almak için yukarı çıktı, babaannesi de onu arkadan takip etti. Derken haber radyosundan cızırtılı bir ses geldi: “9. Uyku Festivaline hoş geldiniz!” Ziya’nın kanı donmuştu.

                                                                                    *

                -Doktor? Orada mısınız?

                -Buyur, içeri gel.

            Dedi Doktor Selçuk. Bu olayın başı, oydu. Karanlık laboratuvarı kötü kokuyordu. Polis memuru içeride doktorun ne ile ilgilendiğine bakıyordu.

                 -Bu gördüğün, karbon florür.9. Uyku festivalinde bütün evlerin kapısı kilitlenecek ve kendimize on yıl yetecek on üç milyon beş yüz beş bin litre su ayrılacak. Kalan bütün sulara karbon florür katacağız. Bu insanları bir köleden ayırt edilemez yapar. Anlıyor musun?

                 -E-e evet.

                  -Güzel.

          Bu konuşmayı burada bitirdi Doktor Selçuk. Genç polise dışarı çıkmasını söyledi. Bu projeyi yapmak nereden aklına gelmişti bilmiyordu.A ncak başkanlar bunu onaylamıştı. Sonuçta devletin çıkarları için çalışan on binlerce robot demekti bu.

          

            O gün boş boş oturdu Ziya. Kapı bir anda sucunun gelişyle açılmıştı. Herkes şaşkındı. Kendisi, dedesi ve babaannesi su içtikçe daha çok susuyorlardı. Hava sıcak diye düşündü Ziya. Ancak gün sonunda dayanılmaz bir baş ağrısı vardı. Dolaptaki Parolları içe içe bitirmişlerdi. Ziya her zaman geç yatardı ama bu sefer saat dokuz buçukta göz kapakları düşmeye başlamıştı. Kendini hasta zannederek yatağa uzandı.

             Saat yedi buçukta erkenden kalkmıştı. Oldu olucak iş değildi ve bütün geceyi kabuslarla geçirmişti. Hatırlamaya çalışınca midesi bulanıyordu, tüyleri diken diken oluyor ve bir anda üstüne yorgunluk çöküyordu. Kesinlikle ne olduğunu anlamıştı.

                                                                              *

              -Patron, sabah sekiz haberlerinde bunu yapmak istediğinize emin misiniz?

              -Bu sadece başlangıç. Küçük bir test olarak düşün bunu. Hem işe yarayıp yaramadığını anlarız. Protestolar falan anlarsın ya.

                 Çekimden önceki son on beş dakikada bunları konuşmuşlardı. Haberler normal şekilde anlatılırken arada: “Sokağa çıkın ve muz fiyatlarını protesto edin.” diyordu. Bütün bölgede sadece Ziya bu sabah haberlerini izlememişti.

                                                                                *

Saat on bir buçukta Ziya sonunda aşağıya inebilmişti. Başı döne döne merdivenlerden aşağı inmişti. Etrafına baktı, çok sessizdi. Ansızın yeşil sokak kapısı açıldı. Babaannesi ve dedesi gelmişti. Babaannesi hiç dışarı çıkmazdı, üstelik elleri de bomboştu.

             -Nerelerdeydiniz dede?

             -Aaa, sen burada mıydın?

             -Neden dışarı çıkayım ki?

             -Görmüyor musun? Muzun kilosu 2 lira olmuş, biz de çıkıp eylem yaptık.

  Her şey tamamdı ama bu noktadan sonra Ziya gerçekten korkmuştu. Hiç konuşmadan normal hayatına devam etti. 2 günü vardı, su içmeden.

   Gün içinde onlarca saçma sebepten Ziya’nın babaannesi ve dedesi dışarı çıkmıştı. Ziya’yı zorlamışlardı ama o bir çaresini bulup kurtulmuştu.

                                                                                 *

    Artık hazırlardı, bütün aptallık testlerini insanlar geçmiş ve son haber hazılanmıştı. İnsanlardan evlerini derhal terk etmeleri istenecek, bu sayede bütün evleri yıkıp yerine sadece iş merkezleri yapılacaktı. Sıfır dünya, sıfır eğlence ve mutlak güç.

                                                                                 *

     O akşam Ziya çok endişeliydi. Ya ölecek ya da ölü bir ruh ama canlı bir bedende yaşayacaktı. Gene göz kapakları düşüyordu. Yatağın yolunu tuttu ve kafasını yastığa koyar koymaz uyudu.

     Bir kabus yine. Kalın ve ürpertici bir ses: “Kalk, uyan!” diye bağırdı. Bu ses gerçek değildi. Ziya ayaklarında bir soğukluk hissetti. Kendisi fark edemese de uykusunda yürüyordu. Her adım canını acıtıyordu. Mutfağa vardı, sürahiyi kaptı ve bir bardağa doldurarak acı içinde içti. Hissettiği son duygu, çaresizlikti.

                                                                               

       Sabah sekiz haberinde dümdüz bir şekilde -ki bu ses doktorundu- “Kalkın vatandaşlar! Yeni çağ başlasın! Ruhsuz bedenleriniz benim için çalışsın!” denilmişti. Ziya artık Ziya değildi. Dedesi ve babaannesi kapıyı açtı. Kendini tutamıyordu Ziya. Adımını dışarıya attı. Kendi iradesiyle duyduğu son şey “Uyku Festivali sona ermiştir.” idi.

        Güneş ALTUNCI 6-B

BAŞARININ ANAHTARI

 

Olmuyordu yapamıyordum,

Acaba bıraksa mıydım kendimi aşağılara,

Girmeli miydim o uçsuz bucaksız sulara,

Bir daha denesem olur muydu acaba?

 

 

Çalıştım çabaladım

Başarısızlığın beni içine çekmemesini

Sağlamak için çalıştım

Olmuştu işte buydu, cevap sorudaydı,

Çalışma aynı zamanda

Çok basamaklı bir merdivenin ilk basamağıydı,

Çalışmak başarının anahtarıydı…

 

Masal ÜÇER 5-B

15

 

“Üzerimde ölü birinin bakışlarını hissettim. Çok rahatsız edici bir duyguydu. Özellikle de ölü olduğum düşünülünce. Ruhsuz ve morarmış bir şekilde olay yerinde yatıyordum. Defalarca bıçaklanmış bir şekilde. Böylece kim olduğum belli olmadığı için kimsesizler mezarlığına gömüldüm. Böylece 15’imde benim evim mezarım oldu. Bana bunları yapanın kim olduğu bulunamamıştı. Bu yüzden dosyam zaman aşımına uğrayıp yıllar sonra kapandı. Bana bunları yapan ise aslında yan komşumuzdu.”

Annem hikâyemi güzel bulmuştu. Ben de anneme teşekkür edip tam odama çıkacakken kapı çaldı.

DİNG DONG.

Annem kapıyı açmamı istedi. Ben de kapıyı açtım ve o da kim?

Yan komşumuz bana “Görüşürüz” dedi.

Işık GÜÇLÜ 7-B

CEVİZİN AŞKI

 

Bir ovada ceviz

Yalnızlığın kollarının arasında oturuyor.

Ama yalnızlığın kucağı rahat değil artık,

Huzur batıyor sanki cevize.

Ceviz yeni bir kucağa muhtaç…

 

Arılar bile cevizi ziyaret etmeden geçiyor artık.

Kaç yıldır burada ceviz,

Yalnızlıkta kucaklaşmaktan sıkıldı.

Yeni bir kucak gerekiyor artık.

Damarlarını ısıtacak bir kucak…

 

Ceviz ne istediğini biliyor aslında,

O aşkın kucağını istiyor.

Aşk bir ağacı bile ısıtabilir mi?

Bilmiyorum.

Ceviz de bilmiyor.

 

Daha ne kadar var aşkı bulmaya?

Bilmiyorum.

Bildiğim şey cevizin aşık olması için birine ihtiyacı var.

Yıllar geçse bile onu kollarıyla sarmalayacak,

Damarlarını ısıtacak, ona aşık olacak.

 

Birkaç ay geçmiş,

Ceviz hala aşkını ararken çiçekler açmış dallarında.

Kış bitmiş, sahne ilkbaharınmış şimdi.

Ceviz hala yalnızlığın kollarından kaçmaya çalışırken,

Yalnızlık onu sıkı sıkı tutarken.

Bir mevsime aşık olabilir mi insan?

Bilmiyorum.

Ama o bir ağaç ve o ağacı yalnızlığın kucağından kurtaran şey ise bir mevsim.

İlkbahar…

Cevizin damarlarını ısıtan şey ilkbahar.

 

Adeta yalnızlığın kollarını hunharca tırmalayarak almıştı

Cevizi kollarının arasına ilkbahar.

Aşkı bulmuştu şimdi ceviz, damarları sıcaktı artık.

Olabilirmiş demek,

Aşk bir ağacın damarlarını da ısıtabiliyormuş…

 

Ne kadar süre aşık olabilirsiniz?

Bilmiyorum.

Sonsuza kadar mı?

Neden olmasın?

Ceviz olmuş sonuçta…

 

Ceviz onu sonsuza dek kucağına alacak birini arıyordu.

Ama ilkbahar onu sadece üç ay kollarının arasına aldı.

Gidişi sessizdi, acele ediyordu sanki ses etmeden

Ayrılıp gitti.

 

Ceviz bekledi,

Üç ay daha bekledi.

Yaz onu teselli edemedi,

Meyveleri bile onu neşelendirmeye yetmemişti.

 

Sonbahar geldiğinde cevizin gözyaşları,

Dökülen yapraklarıydı.

Çünkü aşkı, onun son baharıydı…

E.Ekin İNAN 5-B

İLK KİTAP

 

Yıl 2054, zaman makinesinin çıkmasıyla başlamıştı serüven. Asıl sorun sadece 1 haklarının olmasıydı. O haklarını çok mantıklı kullanmaları gerekiyordu. Onlar asla korkmadan bindiler zaman makinesine, sadece bir sayıdan istedikleri zamana gidemediler.

Gittikleri zaman 1729. Elif zamanlar kitabına baktığında “Arkadaşlar, şu anda Türklerin ilk kitabını çıkarttığı zamandayız.” dedi. Hep bir ağızdan “Ne!” diye bağırdılar. Mert “İyi o zaman, belki tarihteki ilk kitabı görürüz, haydi yola çıkalım.” dedi. Cenk “Siz deli misiniz? Yıl 1729. Bu insanların konuşmasına, kılık kıyafetlerine bakın; bir de bizimkine bakın.” Mert sözü keserek “Cenk haklı, Elif bizi neden bu yıla getirdin?” dedi. Elif “Ben aslında bu zamana getirmeyecektim, bizi 1829’a götürecektim ama bir harfi yanlış yazmışım bu nedenle buraya geldik.” dedi. Mert “Tamam, şimdi şu zaman makinesinden çıkalım ve yürüyelim.” dedi.

Meydana geldiklerinde hep birlikte zaman makinesinden çıktılar ve yola koyuldular. Meydanda büyük bir kapının önünde iki adam vardı. Elif “Aaaa! İşte ilk kitap burada saklanıyor bence, haydi içeri girelim.” dedi. Üçü de koştular. Kapının önündeki adamlardan birine sordular: “Pardon, içeri girebilir miyiz?” Adam “A, buyur bacım!” Elif şaşırarak “Tabii ya, 1829’dayız.” diye düşünerek cevap verdi. “İçeri girebilir miyiz?” Adam “Buyur bacım, gir.” dedi. Üçü de aynı anda içeri girdiler. İlk kitabı gördüler, bu zamanda elektronik kitap varken burada gerçekten el yazısı bir kitap var. Nasıl da bu kadar çabuk değişmişti her şey? 

Asya ARSLAN 7-B       

VALİZ OLMAK

 

Bu sabah çok erken uyandım. Sahibim uyanınca içime eşyalarını yerleştirdi ve havalimanına gittik. Neredeyse geç kalıyorduk ama ucu ucuna da olsa yetiştik. Ben valizlerin olduğu yere gönderilmiştim. Fransa’ya doğru yola çıktık. Sahibimin kiraladığı otele giderken Eyfel kulesinin yanından geçtik. Otele gidince sahibim içimi açıp telefonunu aldı ve Google’a Fransa’da gezilecek yerler yazdı ve Eyfel Kulesi’ne gitmeye karar verdi. Sonra beni götürmediği için çok ağladım ve tüm kıyafetler ıslandı. Islandığı için sahibim sinirden beni camdan aşağı attı. Bu, sonum olmuştu ne yazık ki…

                                                                                                              İbrahim Tuna Güneş 5-B

YENİ YIL HEYECANI

 

 

Ben Alkım. Ben yılbaşını çok seviyorum çünkü annemler hediye alıyorlar ve güzel yemekler yiyoruz. Yeni bir yıla eğlenerek giriyoruz. Yeni yıla ailemle birlikte mutlu ve sağlıklı bir şekilde girmek istiyorum. Bu yeni yılda da ailemle ve sevdiklerimle güzel vakit geçireceğim için  çok mutluyum. Yılbaşı tatilinde dinlenip çok ders çalışacağım ve çok spor yapacağım. Etkinlik dolu bir tatil olacağını düşünüyorum. Herkesin yeni yılı şimdiden kutlu olsun. Sağlıklı ve mutlu bir şekilde girersiniz umarım. Beni dinlediğiniz için teşekkür ederim. Hepinize iyi tatiller.

Alkım ŞIKTAŞLI 5-B