Bir ovada ceviz
Yalnızlığın kollarının arasında oturuyor.
Ama yalnızlığın kucağı rahat değil artık,
Huzur batıyor sanki cevize.
Ceviz yeni bir kucağa muhtaç…
Arılar bile cevizi ziyaret etmeden geçiyor artık.
Kaç yıldır burada ceviz,
Yalnızlıkta kucaklaşmaktan sıkıldı.
Yeni bir kucak gerekiyor artık.
Damarlarını ısıtacak bir kucak…
Ceviz ne istediğini biliyor aslında,
O aşkın kucağını istiyor.
Aşk bir ağacı bile ısıtabilir mi?
Bilmiyorum.
Ceviz de bilmiyor.
Daha ne kadar var aşkı bulmaya?
Bilmiyorum.
Bildiğim şey cevizin aşık olması için birine ihtiyacı var.
Yıllar geçse bile onu kollarıyla sarmalayacak,
Damarlarını ısıtacak, ona aşık olacak.
Birkaç ay geçmiş,
Ceviz hala aşkını ararken çiçekler açmış dallarında.
Kış bitmiş, sahne ilkbaharınmış şimdi.
Ceviz hala yalnızlığın kollarından kaçmaya çalışırken,
Yalnızlık onu sıkı sıkı tutarken.
Bir mevsime aşık olabilir mi
insan?
Bilmiyorum.
Ama o bir ağaç ve o ağacı
yalnızlığın kucağından kurtaran şey ise bir mevsim.
İlkbahar…
Cevizin damarlarını ısıtan şey
ilkbahar.
Adeta yalnızlığın kollarını
hunharca tırmalayarak almıştı
Cevizi kollarının arasına
ilkbahar.
Aşkı bulmuştu şimdi ceviz,
damarları sıcaktı artık.
Olabilirmiş demek,
Aşk bir ağacın damarlarını da ısıtabiliyormuş…
Ne kadar süre aşık olabilirsiniz?
Bilmiyorum.
Sonsuza kadar mı?
Neden olmasın?
Ceviz olmuş sonuçta…
Ceviz onu sonsuza dek kucağına
alacak birini arıyordu.
Ama ilkbahar onu sadece üç ay
kollarının arasına aldı.
Gidişi sessizdi, acele ediyordu
sanki ses etmeden
Ayrılıp gitti.
Ceviz bekledi,
Üç ay daha bekledi.
Yaz onu teselli edemedi,
Meyveleri bile onu neşelendirmeye
yetmemişti.
Sonbahar geldiğinde cevizin gözyaşları,
Dökülen yapraklarıydı.
Çünkü
aşkı, onun son baharıydı…
E.Ekin İNAN 5-B
