Onu ilk hatırladığım zamanlarda bebekti daha. Konuşamıyordu,
sürekli ağlıyordu
Ve altına yapıyordu. Küçük, iğrenç ve zararlı bir yaratıktı.
Fakat onu sevmek zorundaydım.
Anaokuluna giderken öğretmeni ona kağıt ve boya kalemleri
vermişti. İlk çizgilerini o zaman
gördüm. Çok
eğlenceliydi çizdikleri. Diğer çocuklar gibi çizmiyordu. Evleri, arabaları,
böcekleri
değil, rüyalarını ve hiçbir zaman anlayamadığım garip ama
güzel şekilleri karalıyordu kağıdına.
Sonra ilkokula başladı. 1.sınıfta iken annesi onu saat
yedide yüzmelere götürdü. Fakat Ata
2 yıl bu ızdırapı çekti ve bıraktı yüzmeyi. Ama annesi pes
etmedi onu basketbola kaydettirdi ve
2 yıl da o acıyı çekti . Bu arada ilkokulu başarıyla bitirdi.
Bir de kuzeni vardı Ceren isminde
Çocukluğunda hep onunla oynardı. Ata ortaokula başlayınca
notları düştü. Fakat annesi ve babası
ellerinden geldiğince ona yardım ediyorlardı. Ata nın annesi
ve babası ayrıydı . Babası evlendi ve
Ata’nın çok küçük sevimli bir kardeşi oldu. Işık. Işık Kurt.
Çok sevimliydi ağlardı ama ağlaması onu
sevmemize engel
değildi . Çünkü çok sevimliydi onu çok
seviyordu bir kişinin başka birini
asla sevemeyeceği kadar. Çünkü o onun kardeşiydi. Okulda ise muazzam bir eğlence vardı.
Yağız ve Sarp adlı iki arkadaşını çok seviyordu. Kitapları
çok severdi Ata'nın kütüphanesi vardı
Orada bir sürü kitaptan One Piece'i ve Komikaze yi çok
seviyordu
Şimdi Ata nerede diye sorarsanız büyük ihtimalle odasında one
piece ini okuyordur.
Ata Batuhan Kurt
5-A
