''Ee ...Şey pardon! Ben de bir kahve alabilir
miyim?'' Haydi, geç kalıyorum. ''Teşekkürler.'' Hızlı olmalıyım yoksa ''Şiir
Dinletisi''ne geç kalacağım. Tamam,
yetiştim. Kapıdaki görevliye yerimin nerede oluğunu sordum. İlk başta beni süzdü.
Anlamsızca baktı. Sonra: ''Bu taraftan genç bayan.'' dedi ve yerimi işaret
etti. Oturdum. Her tarafta orta yaşlı ve yaşlı katılımcılar vardı. Herkes bana
tuhaf gözlerle baktı. Dinleti başladıktan birkaç dakika sonra şiirin tam
ortasında sert bir kapı sesiyle irkildim. Yaklaşık 45-50 yaşlarında bir adam
insanların üstünden ''Pardon, affedersiniz, özür dilerim...'' diyerek geçti ve
yanıma oturdu. Bana selam verdi ve dinletiyi dinlemeye başladı. Dinleti
bitiminde yanımda oturan adamı sahneye davet ettiler. Alkışlar, ıslıklar,
''Bravo!''lar... Ona bir ödül verildi. İsmini tam duyamadım ama sanırım ''P''
il başlıyor. Her neyse. Aslında, bu organizasyonu yanımda oturan adam düzenlemiş.
Ona bu dinletiyi çok beğendiğimi söylemek ve tebrik etmek için yanına gitmek
istedim. Tam giderken ayağım takıldı ve adamın tam önünde yere düştüm. Şiir
kitabım, aldığım notlar hepsi yere saçıldı. Hemen yanımdaki şiir kitabımı aldı
ve birkaç sayfa karıştırdı. Kalkmama
yardım etti ve yanındaki arkadaşlarına ''Sonra konuşuruz.'' deyip gönderdi. Çok
utanmıştım. Bana şiirlerimim ne kadar güzel olduğunu söyledi, benim daha
iyilerini yapabileceğimi ve beni çok ünlü bir şair yapabileceğini de. Şok
olmuştum. Neden böyle bir şeyle uğraşsın ki? Beni tanımı- ''İyi akşamlar bayan
Lewis.'' dedi ve bana kartını uzattı. Gülümsedi ve gitti. Kartın arkasında bir
not vardı: ''Babanı tanırdım, çok iyi bir
dost ve şairdi. Nur, içinde yatsın.'' Demek ki beni daha önceden tanımış ve
kartının arkasına bu notu eklemişti. Kartın ön yüzünü çevirdim. İsmi çok
tanıdık gelmişti. '' Bay Patrickson.'' Onu biraz araştırdım, çok ünlü bir
şairmiş eskiden. (Babamın yaşadığı yıllar.) Yani ben o sıralarda 4-5 yaşlarında
olmalıyım. Babamla bir sürü çalışmaları varmış. Bir anda bir e-posta geldi: ''Şiirlerini
sabırsızlıkla bekliyorum.'' Gönderen: Bay Patrickson.'' Gönderen oydu, yehuuu!
Sonunda hayalimi gerçekleştirebileceğim! Evin içinde tuhaf bir şekilde dans
etmeye başlamıştım...
Günler
haftaları, haftalar ayları kovaladı. Ben her aklıma gelen şiiri özenle yazıp
Bay Patrickson'a gönderiyordum. O da tanıdığı editörlerin bazılarına şiirlerimi
gönderiyordu. Çoğu şiirim dergilerde ve gazetelerde geziyordu. Ben yine
bilgisayarımın başında şiirlerimi yazarken kapı bir anda açıldı. Annem elinde
bir pasta ile ''İyi ki doğdun.'' şarkısını söylüyordu. Pastayı masaya koydu.
''Bir misafirimiz var.'' dedi ve odama Bay Patrickson girdi. Doğum günümü
kutladı ve elindeki hediyeyi bana uzattı. Teşekkür ettim ve paketi açtım. Aman
tanrım! Bu bir şiir kitabı! Hem de benim ve babamın şiirlerinin karması bir
şiir kitabı! '' Çok teşekkür ederim Bay Patrickson.'' ''Teşekküre gerek yok
kızım. Eğer sen de istersen bu kitabı çoğaltıp piyasaya sunmak istiyoruz.''
Onaylarcasına başımı salladım ve gülümsedim. Heyecanımdan içim içime sığmıyordu.
2 ay sonra şiir kitabım çok satanlar listesinde ilk üçe girmişti. Artık bilinen
ünlü bir şairdim. Yaşantımız eskiye göre çok daha iyi ve kolaydı. Her şey çok
güzeldi. Odamda kitap okurken telefon çaldı. Telefona ulaşmak için aşağıya
doğru inerken annem telefonu açmıştı bile. Annemi dinlemeye başladım. Bir anda
gözleri doldu ve bana baktı. ''Ne oldu?'' ifadesinde bir bakış attım. Annem
''Tamam, hemen geliyoruz, teşekkürler.'' Annem telefonu kapattı ve bana Bay
Patrickson'ın kanser hastalığının çok ilerlediğini ve ölmeden önce bizi görmek
istediğini söyledi. Gözyaşlarıma engel olamıyordum. Arabaya binip hastaneye
gittik. Doktor bize odayı gösterdi.
Koşarak içeri girdik. Daha bir hafta öncesinde sapasağlam olan adam şimdi bir
hayalet gibiydi. O yalnız bir adamdı. Ne eşi vardı ne de çocuğu, sadece dostları
vardı. Ve biz bir aile gibiydik. Etrafındaki arkadaşları geri çekildi ve Bay
Patrickson annemi yanına çağırdı. Biraz
konuştular. Çok iyi duyamıyordum. Sonra
annem bana döndü ve gel işareti yaptı.
Yerinden kalkıp beni oturttu. Bay Patrickson şöyle dedi:
''Senin yeteneğinin olduğunu
biliyordum. Hırslı bir kızsın.Ve şirrlerin adeta cennet gibi kızım. Sana yardım
edebildiysem ne mutlu bana. Belki babana söz verdiğim gibi senin daha önceden
yanında olamadım ama en azından elimden geldiği kadar bir baba desteğini verdiğimi umuyorum. Keşke biraz
daha yanında kalabilseydim. Seni çok seviyorum.''
Bir
anda ağlamaya başladım. O da ağlıyordu. ''Ben de sizi çok seviyorum. Yanımda
olduğunuz ve bana destek olduğunuz için teşekkürler.'' dedim. Bir anda öksürmeye başladı ve ardından
titremeye nöbet geçiriyordu sanırım. Annem hemen yanına koştu ve elini sımsıkı
tuttu. Bende sımsıkı tutuyordum. Doktorlar hemen odaya koşuştular. Ama gecikmişlerdi.
Nöbet bitmişti. Sonra yine o ses; ''Dııııııııııııııııııııııııııt!'' Ada ÖNÇAĞ
8-B
