KAHKAHANIN KENDİSİ

Ablam tanıdığım insanlardan çok daha farklı biriydi. Hiç ağlamazdı. Tanımazdı daha kederi. Hep gülerdi gözlerinin içi. İçi dışı kahkaha atardı yani. Keder sevmezdi onu, ağlamazdı hiç… Uzaktan bakınca ağladığını sanırdınız ama gözyaşlarında kahkahalar saklıydı. Kurallar sevmezdi onu, dinlemezdi hiç… Özgürdü. Hayatı seviyordu, doyasıya yaşıyordu. Rengarenkti hayat. Gökkuşağının binlerce rengini yağmur oluştururdu. Koyu gri hüzün veren damlalar bile kahkaha atan gökkuşağının bir parçasıydı Ama ablam kahkahanın bir parçası değildi ki. Ablam kahkahanın kendisiydi. Güney Naz TÜMÜKLÜ 6-B