KAYGI

Ben, insanların en tehlikeli duygularındanım. İnsanın içini kemiririm. Ben, kaygıyım! Beni düşündüğünüz zaman avuç içleriniz terler, odaklanamazsınız. Kendinizi suçlu hissedersiniz. En çok da: “Acaba ne yapıyor? Benim yüzümden ona bir şey oldu mu?” soruları kafanızda dolaşır. Benim yüzümden depresyona girenler de var, psikolojik hastalıklara yakalananlar… Bir annenin oğlu askerdeyken düşündükleri, hissettikleri; ben. Küçük bir çocuğun okuldaki ilk günü hissettikleri; yine ben. Hamile bir annenin çocuğunu düşürme düşüncesi; ben ben ben… Bu örneklerin tek bir ortak noktası var; hepsi kaygılandıkları olay gerçekleşene kadar mutluluğu, heyecanı, sevinci… Kısacası tüm güzel duyguları kaybeder. Sadece öfke, üzüntü ve ben kalır aklınızda. Dedim size hayatınızdaki tüm güzellikleri silerim. Tabii benim de kaygılarım var. Benimki ise gelecek kaygısı. Ağaçların kesildiğini görünce gelecekte ne olacağını çok merak ediyorum. Belki de insanlar nefes alamayacak duruma gelecek ve yaşamayacaklar. Onlar olmazsa duygular da olmaz, duygular olmazsa ben de olmam. Tüm konuşmam sırasında seni korkutmaya çalıştım. Ama korkmadın. Ama en son söylediklerimi yap, insanlar ve bizler yok olmasın… Defne DEMİRBAŞ 6/B 203