BİR KAPININ ZOR ANLARI

Ben oda kapısıyım. Çok da eskiyim. Ah neler yaşadığımı bir bilseniz… Anlatabilirim isterseniz. Sabah akşam sinirlenince çarparlar beni. Sizlerin düşüp dizini parçaladığı gibi acır canım. Sonra anneden gizli tebeşirle üstüme yazı yazarlar. Gıdıklanırım. O sırada anne gelir ve iki kardeş korkarak, hızlı hızlı beni silerler. Tabi ki anne lekeleri fark eder ve çocuklar ceza alır. Bir kere en küçük kardeş beni içerden kilitledi. Çok geçti, büyük ablanın odasının kapısı olduğum için kitlendi diye çok bağırıyordu. Kulaklarım acıdı. Küçük kardeş lafı geveliyordu. Sonra ağlamaya başladı. Çilingirin telefon numarası yoktu ve babaları komşularından bir çekiç aldı. Kilidimi kırmaya başladı. Dan dan diye sesler çıkıyor ya onlar benim çığlık seslerimdi. Arkadaşlarım beni çok sever. Duvar ve hemen arkamda duran minik kuş. Dolap ve masayla da arkadaşım ama çok konuşmayız. Diğerlerine göre daha uzaktalar. Çocuklar okula gittiğinde bol bol sohbet ederiz. “Nasılsın?”, “İyi misin?” den, “Üstündeki leke nasıl oldu?” ya kadar. Bir dezavantaj daha benimle ilgili:Geceleri bölük pörçük yatıyorum. Tuvalete gitmek için kalkıyorlar çarpıyorlar, anladınız siz. Odamın önünde voleybol oynadıklarında top bana çarpmazsa olmazmış gibi… Artık topla da arkadaş olduk. Yani anlayacağınız kapı olmak çok zor iş. Ne ekersen onu biçersin derler ya bunu da insanlardan öğrendim. İyi oluyor aslında. Biraz daha iyi davransalar bizlere… Yağmur Nerman KASKAN 7-B